Sizə danışacağım hekayəni çox uzun zaman öncə bir dərviş mənə danışmışdı. Hekayəni dərvişin dili ilə danışacam.
Qədim zamanlarda bir gün insanlar Günəşi şimaldan doğarkən gördü. Günəş heç vaxt bu qədər parlaq, bu qədər yaxın olmamışdı. Günəş o qədər parlaq idi ki, getdiyi hər yerə aydınlığa qərq edirdi. Kasıb, işçi insanlar ilk dəfə idi ki, başlarını qaldırıb səmaya, günəşə, buludlara baxırdı. O qədər torpağa baxmışdılar ki, artıq gözləri torpaqdan başqa heç nəyi qavraya bilmirdi. Günəş onların gözünə nur verdi. Günəşin bu torpaqlara gəlişi, varlı insanları narahat edirdi. Çünki indi bütün insanlar onların meşşan, rahat vəziyyətini görürdü. Heç bir iş görmədikləri halda, hər şeyə sahibidilər onlar. İşçilər isə, bütün işləri gördükləri halda, heç nəyə sahib deyildilər. Artıq Günəşin sayəsində hər şey “Gün işığı”na çıxmışdı. Günəşin yardımı ilə insanlar varlı və vicdansız varlıqları ölkədən qovdular. İnsanlar Günəşdən burda qalmasını, onlara kömək etməsini istədilər. Günəş onlarla qalmağa razılaşdı.
Günəş insanlara hamının bərabər və xoşbəxt yaşayacağı bir dövlət qurdu. Günəş xalqa ilk öncə elm öyrətdi. Artıq ölkədəki hər kəs oxuyub yazmaq bilirdi.
